آیا یك آمریكایی می‌تواند حافظ منافع كشور ایران باشد؟

حتما اسم حمید مولانا را تابه‌حال شنیده‌اید. او كشف بزرگ حسین شریعتمداری است. به قول مدیر مسئول كیهان حمید مولانا استاد دانشگاه‌های آمریكاست. او كه او كه به همت كیهان به مرتبه پروفسوری رسیده، هرچند روز یك بار به بهانه‌ای اسمش در صفحه آخر این روزنامه می‌آید و هربار به آمریكا و جهان غرب بدوبیراهی می‌گوید و مزه دهان شریعتمداری را خوب می‌‌داند. فقط مسئله اینجاست كه نمی‌دانیم اگر آمریكا و غرب اینقدر سرشار از فساد و مصیبت و بدبختی‌ست، معلوم نیست چرا مولانا نمی‌تواند از آنجا دل بكند و به زادگاهش برگردد.

اگر مولانا در حد همین تناقض می‌ماند حرفی نبود. اما این اواخر او شده است مشاور محمود احمدی‌نژاد. در بده بستان‌هایی كه شریعتمداری با احمدی‌نژاد دارد – و یكی از آنها ظاهرا به معاونت وزارت بهداشت رساندن همسر شریعتمداری بوده – البته این نكته چیز عجیبی نیست. فقط از زمان مشاورتش باز هم یك سوال كوچك ذهن‌ها را به خود مشغول كرده: چگونه فردی كه ملیت آمریكایی را پذیرفته، می‌تواند حافظ منافع ایران و ایرانیان باشد؟ می‌دانیم كه هركسی هنگام پذیرش تابعیت یك كشور باید به‌طور واضح و دقیق سوگند یاد كند تا عمر دارد حافظ منافع كشوری كه ملیتش را می‌پذیرد باشد و هرگز به كشورش خیانت نكند. درحالی‌كه برای پذیرش ملیتی كه از راه خون یا خاك به‌طور خودكار منتقل شده باشد، نیازی به سوگند خوردن نیست و به‌طور ضمنی انتظار از شخص، حفظ منافع كشورش است. شاید به همین دلیل است كه معمولا سوگند ملیت دوم سفت و سخت‌تر انجام می‌شود و با آگاهی بیشتر فرد و به صورت ارادی انجام می‌شود.  

اینها را داشته باشید تا برسیم به این نكته كه مولانا به عنوان مشاور رئیس‌جمهور قرار است در سفر احمدی‌نژاد به نیویورك از نفوذش استفاده كند و با جلب نظر مقامات آمریكایی راه رابطه بلا آمریكا را برای احمدی‌نژاد هموار كند. آیا او در این رهگذر تا این حد قابل اطمینان هست كه منافع زادگاهش را به وطن دومش ترجیح بدهد؟ در این صورت تكلیف سوگندی كه با آن حدت و شدت خورده است چه می‌شود؟