خبرها آمده بود که کتاب "سهم من" نوشته پرینوش صنیعی در ایتالیا برنده جایزه "بوکاچو" شده است. نفس جایزه گرفتن یک کتاب ایرانی باعث خرسندی و خوشحالی است، اما اینکه کتابی از پرینوش صنیعی نماینده ادبیات ایران تلقی شود وایتالیایی ها او را زن روشنفکر ادبیات ایران به حساب بیاورند، نه تنها خوشحال کننده نیست، که توهین آمیز هم به حساب می آید. در مملکتی که سیمین دانشور، گلی ترقی، شهرنوش پارسی پور، زویا پیرزاد، ناهید طباطبایی، فرخنده آقایی، فرشته ساری و...نویسندگانش هستند، جایی برای پرینوش صنیعی، فتانه حاج سیدجوادی و نسرین ثامنی نیست. کتاب "سهم من " را دو مترجم ایرانی تازه کار برای انتشارات معتبر گارزانتی ترجمه کرده اند، درحالی که مترجمان معتبر ایتالیایی سال هاست برای انتشار کتاب "سووشون" به عنوان اولین رمان زبان فارسی به مفهوم مدرن آن، به دنبال ناشر می گردند. اگر قرار بر مطرح شدن ادبیات ایران است، چرا کتاب فوق العاده داستان های زنان ایرانی ترجمه آنا وانزان در دهه 1990 مثل بمب منفجر نشد؟ جایزه دادن به یک کتاب عامه پسند ، افتخاری برای ادبیات ایران به حساب نمی آید.
۱۳۸۹ شهریور ۲۶, جمعه
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)
