جنبش سبز و افتخار حضور!

علت گستردگی فرهنگی جنبش سبز در سطح جهان چیست؟
وضعیت امروزما در جنبش سبز، بی شباهت به وضعیت اسپانیای دوران فرانکو در دهه های پنجاه و شصت نیست که هرکسی وظیفه خود می دانست به اسپانیا سری بزند, گزارشی تهیه کند, عکسی بگیرد یا حتی تیری به سمت دیکتاتور و ارتشش بیندازد. ارنست همینگوی در کتاب معروفش "ناقوس ها در عزای که به صدا درمی آیند؟" این فضا را به زیبایی به تصویر کشیده. خود همینگوی هم مدتی را در آن جا سپری کرده بود. حالا حضور نوام چامسکی و شان پن و دیگر افراد صاحب نام را باید از این منظر دید. در دنیای بی تفاوتی غرب به تقلب ها که نمونه هایش را حتی در امریکا هم دیده ایم، اعتراض مردم ایران با دست های خالی وضعیتی رشک برانگیز است.
اگر در اسپانیا نخبگان اسلحه به دست می گرفتند، در افریقای جنوبی هنرمندان سعی می کردند از قافله عقب نمانند و برای این جنبش آهنگی بخوانند یا شعر، نمایشنامه یا مطلبی بنویسند.
نمونه دیگر را در ادبیات فلسطین دیده ایم که شاعرانش در دنیا بی نظیر بودند؛ جایی که ادوارد سعید به عنوان استاد دانشگاه هم آمد و به مرز اسراییل سنگ پرتاب کرد.
به نظر می رسد جنبش سبز همه این ویژگیها را یک جا دارد!

حالا جوری شده که همه در جهان برای حضور در جنبش سبز افتخار می‌کنند.