کیهان هم احمدی‌نژاد را آدم حساب نکرد!

کیهان امروز صبح هیچ‌یک از تیترهایش را به سخنان دیروز احمدی‌نژاد اختصاص نداد. روزنامه کیهان در یک اقدام بی‌سابقه حتی خبر حضور احمدی نژاد در نماز جمعه به‌عنوان سخنران پیش از خطبه را در صفحه اول خود درج نکرد. تنها اشاره این روزنامه به نمازجمعه تیتر کوچکی است از صدیقی امام جمعه موقت جدید تهران درمورد لزوم خستگی ناپذیر بودن وزرا. جالب این‌که سخنان دیروز احمدی‌نژاد درمورد لزوم دستگیری سریع سران مبارزات اخیر بازتاب زیادی در دنیا داشت. حال این بی‌اعتنایی حسین شریعتمداری به او نشانه چیست؟ هرچه هست، این روزنامه تحت امر ولی فقیه، از این‌که احمدی‌نژاد تلاش رهبری برای برگرداندن آرامش را از طریق عدم انتساب رهبران جنبش به کشورهای خارجی نادیده گرفته، خشنود نیست!

چرا به استادیوم فوتبال نرفتم؟

1- متاسفانه ضعیف‌ترین قشر کشور از نظر فرهنگی تماشاگران فوتبال هستند. اگر به استادیوم بروید، از اول تا آخر بازی مشغول فحش دادن هستند؛ فرقی هم نمی کند به بازیکن تیم خودی یا تیم حریف! حالا از این‌ دوستان انتظار داشته باشیم که به سرعت به جنبش سبز بپیوندند و از توییتر و بالاترین و فرندفید برایشان بگوییم و حرف‌مان را بفهمند، یک آرزوی محال است. پس کار زمان بری است.
2- - نیمی از اعضای جنبش سبز را که زن‌ها هستند، به استادیوم‌ها راه نمی‌دهند.
3- مشخص کردن یک قسمت از ورزشگاه یا یک جایگاه شماره دار یک اشتباه بزرگ است. در ورزشگاهی که فضایش دررو ندارد و با دوربین مداربسته کنترل می‌شود، اصلا نباید در جای خاصی جمع شد. باید پراکنده بود اما هماهنگ!
4- مهم حضور است و نه دست به عمل خطرناک زدن. شما می توانید زیر پیراهن‌تان یک تی‌شرت سبز بپوشید و وقتی در استادیوم مستقر شدید، پیراهن رویی را دربیاورید. در صورت بروز مشکل هم باز امکان پوشیدن پیراهن را خواهید داشت. بهترین شکل پوشیدن پیراهن سبز، استفاده از آن هنگام بازی تیم‌های سبزپوش پاس و ذوب آهن است که پیراهن‌های رسمی‌شان سبز است.
5- حضور سبز حضوری است پنهان اما در صحنه. وقتی قرار است سبزها در میدان ونک جمع شوند، عده ای از آن ها درحال خرید هستند و عده‌ای دیگر با خانواده در حال گردش. آن‌ها بلدند چطور محیط را تحت تاثیر حضورشان قرار دهند و این را نیروی انتظامی که نیروهایش خسته و عرق‌ریزان نگرانند خیلی خوب حس می کند. کافی است یک نفر علامت یا شعاری بدهد یا کسی بوقی بزند؛ خواهید دید که بقیه ناگهان هم‌سویی نشان می‌دهند. در استادیوم هم باید همین اتفاق رخ دهد. بازی‌های پاس ناگهان صدهزار نفر تماشاگر غیر آبی‌پوش استادیوم را پر می کنند و نیروی انتظامی خسته می‌شود از گشتن مدام میان مردم.
6- تا حرکتی با بزرگان جنبش هماهنگ نشده، در انجامش احتیاط کنید. اگر همان دوستان معدودی که هفته قبل به ورزشگاه رفته بودند و شعار داده بودند، دچار مشکلی می‌شدند، بدون حمایت دیگران صدایشان به هیچ جا نمی‌رسید. پس دقت کنیم.

از آن آزادی آن بمب‌گذار تا دستگیری این رییس دانشگاه!

دیروز دو خبر هم زمان برروی سایت ها و خبرگزاری ها منتشر شد که هردو به بیمارانی که از سرطان پروستات رنج می بردند اشاره داشت: در خبر اول عبدالباسط علی مقراحی عامل بمبگذاری لاکربی به دلیل سرطان پروستات از زندانی در اسکاتلند آزاد شد. او که به حبس ابد محکوم شده بود، طبق نظر قاضی به‌دلیل سرطان دیگر نیازی به حبس نداشت و می‌توانست به لیبی بازگردد. این حرکت انسان‌دوستانه در جهان بازتاب مثبتی برای اسکاتلند داشت.
اما در این سوی جهان دکتر محمد ملکی، مردی که سال ها ریاست دانشگاه تهران را برعهده داشت و مدتی‌است از سرطان پروستات رنج می برد، توسط نیروهای امنیتی با رفتار بی‌ادبانه‌ای که همسرش را آزرد، در خانه‌اش دستگیر شد و به زندان منتقل شد.
به راستی به‌کجا می رویم؟

استراتژی "پوست موز" جنبش سبز زیر پای دولت کودتا

روزی یکی از همشهریان ما می‌خواست از خانه بیرون بیاید که چشمش به یک پوست موز افتاد. بلافاصله پیش خودش گفت:"عجب روز بدیه. باز هم قراره بخورم زمین!"
حالا شده حکایت بلایی که جنبش سبز به سر دولت کودتا آورده و پوست موزهایی که دولت هرروز جلوی پای خودش می‌بیند: جمعه صبح نگران نماز جمعه است که نکند سبزها باز بیایند، بعد ازظهر جمعه مسابقه فوتبال است و تماشاگران با لباس سبز می‌آیند. چهارشنبه صبح هم که بازار پر است از جوانان سبزپوش. بقیه روزها هم که یا هفتم است یا چهلم یا سالگرد شهدای جنبش! هوا که تاریک می‌شود، گوش‌ها را از الله اکبر مردم روی پشت بام‌ها باید گرفت. کروبی و موسوی هم که مدام اطلاعیه می‌دهند و جلوی منتظری و صانعی را هم که نمی‌شود گرفت! تازه این ورزشکارهای ملی‌پوش هم هستند که یا مچ بند می‌بندند یا با انگشتان‌شان علامت پیروزی جنبش سبز را رسم می‌کنند.
خلاصه باید این‌قدر این پوست موزها را زیاد کرد که دولت به هرطرف که نگاه می‌کند یک پوست موز زیرپای خودش ببینند و عنقریب واقعا زمین بخورد و سرنگون شود!

از پیشنهاد عملی شیرین عبادی درمورد ناظران بین‌المللی حمایت کنیم

شیرین عبادی بلافاصله پس ازاعلام نتیجه انتخابات، از لزوم حضور ناظران بین‌المللی در انتخابات ایران گفت. این نکته‌ای است که متاسفانه مدت‌هاست به فراموشی سپرده شده و با تمرکز مورد بررسی قرار نگرفته است. اگر یادتان باشد، پیش از انتخابات وقتی اصلاح‌طلبان از حضور ناظران بین‌المللی گفتند، رهبر برآشفت و انگ خیانت و مامور بیگانه بودن و متهم کردن نظام به تقلب، به پیشنهاددهندگان زده شد. همین نکته سبب شد همه طبق معمول ساکت شوند و درکمال حیرت به تقلب دولت کودتا نگاه کنند. نتیجه این‌که نه تنها صداها در داخل به‌جایی نرسید، بلکه نهادهای بین‌المللی و کشورهایی که علاقه‌مند بودند از جنبش سبز حمایت کنند، همگی اعلام کردند به این دلیل که ناظران بین‌المللی در ایران حضور نداشته‌اند، قادر به اظهارنظر در مورد تقلب در انتخابات نیستند.
اما حالا که وضعیت فرق کرده است و کسی برای تهدیدها و حرف‌های بی‌منطق - حتی در رده‌های بالای نظام - تره هم خرد نمی‌کند، باید به‌شدت پی این مساله را گرفت و این ممکن نیست مگر با حمایت موسوی، کروبی و خاتمی از این طرح. به‌طوری که باید اعلام شود کاندیداها فقط در صورتی در انتخابات شرکت می‌کنند که ناظران بین‌المللی در آن حضور داشته باشند. توجه داشته باشیم که حتی در انتخابات کشوری مثل امریکا هم همواره ناظران بین المللی حضور دارند. امسال یکی از کاربردهای مهم ناظران بین‌المللی را در کشور مولداوی شاهد بودیم که وقتی احزاب مخالف دولت به تقلب در انتخابات پارلمانی ماه آوریل این کشور اشاره کردند، گزارش ناظران بین‌المللی مورد استناد قرار گرفت و انتخابات تجدید شد. پس پیشنهاد حقوقی یک حقوقدان برجسته را جدی بگیریم.

طرح سیما برای عدم حضور مردم در ورزشگاه‌ها: پخش زنده ۴ مسابقه فوتبال لیگ برتر!

درحالی‌که صداوسیما طی سال‌های اخیر هرگز جز دو مسابقه تیم‌های پرسپولیس و استقلال، هیچ مسابقه‌ای از دیگر تیم‌ها ی لیگ‌برتری فوتبال را پخش نمی‌کرد، امسال با کمال سخاوت هرهفته ۴مسابقه را پخش می‌کند تا مردم به تماشای بازی‌ها در استادیوم‌ها نروند! مثلا همین هفته علاوه‌ بر بازی‌های پرسپولیس با استقلال اهواز و استقلال با مقاومت سپاسی، دو مسابقه استیل آذین با صبا باتری و سپاهان با مس کرمان نیز پخش شد. جالب است که تاکنون همه بازی‌های استقلال و پرسپولیس در تهران بدون حضور تماشاگر برگزار شده که همین نکته تاثیر بسیار بدی برکیفیت بازی این دو تیم پرطرفدار تهرانی گذاشته است. با این‌حال جسته و گریخته شعارهایی از جنبش سبز را در همین معدود استادیوم‌های کم تماشاگر دیگر می‌شنویم. درحالی‌که حتی در سارایوو هنگام بازی تیم های ملی ایران و بوسنی شعارها و پارچه‌نوشته‌هایی از جنبش سبز دیده می‌شد، از هم‌اکنون دولت در وحشت بازکردن در استادیوم‌ها به ‌روی تماشاگران تهرانی در استادیوم آزادی است.

نشانه‌های بحران در نظام: شدت فرار سرمایه از کشور

نشانه بحران و وحشت دولت کودتا از مردم را می‌شود در فرار سرمایه ها از کشور دید. روزنامه فاینانشال تایمز در صفحه اول خود روز سوم اگوست از ملاقات مهم هیلاری کلینتون با وزیر امورخارجه سویس خبرداد. موضوع ملاقات درخواست امریکا از سویس برای افشای نام دارندگان حساب در بانک‌های سویسی است. بهانه این حرکت البته فعالیت‌های تروریستی است، اما چرا در این زمان که فرار سرمایه‌ها از ایران شدت گرفته، امریکا پی‌گیر حساب‌های بانکی شده؟
بعد از ماجرای حساب مجتبی خامنه‌ای در انگلستان به مبلغ 1.6 میلیون پوند، هفته قبل خبر فرار 18.5 میلیارد دلار از مرز ترکیه شاید عجیب‌ترین خبر اقتصادی جهان بود! مگر می‌شود این‌همه پول بی‌سروصدا از طریق یک کامیون باربری از کشور خارج شود و کسی خبردار نشود؟ اما نکته مهم‌تر این است که چه کسانی درحال خارج کردن سرمایه خود هستند؟ حتما آن‌ها جنبش سبز را خیلی جدی گرفته‌اند که این‌طور با عجله پول از کشور خارج می‌کنند. آن هم چه پولی: یک دهم بودجه کشوری مثل ایران که با کسری شدید بودجه مواجه است.
اگر یادتان باشد، شاه وقتی از مملکت رفت، نه دست به خزانه جواهرات زد و نه حساب‌های میلیارد دلاری را خالی کرد. اگر هم پولی داشت، در حساب شخصی خودش بود که مطمئن باشید از حساب شخص اول مملکت خیلی کمتر بود. نمی‌گویم شاه کم خورد و کم برد، اما هرچه بود هنگام رفتن خزانه کشور را خالی نکرد. اما این افرادی که از حالا به تکاپوی خارج کردن پول‌هایشان از کشور افتاده‌اند، باورکنید آسفالت خیابان‌ها را هم با خود خواهند برد!