آقای مایلی کهن، یادت می‌آید؟

اظهار آمادگی مایلی کهن برای پی‌گیری آزادی صفایی فراهانی را که دیدم، یاد سال‌های دور افتادم. سال‌های امجدیه و دهه 1360 که تازه لیگ فوتبال بعد از انقلاب راه افتاده بود. و سال‌های قهرمانی بی‌چون و چرای پرسپولیس که علی پروین را داخل زمین داشت و مهراب شاهرخی را روی نیمکت. مایلی‌کهن آن زمان به شوت‌ها و سانترهایش با کات بیرون پا معروف بود. از اولین بازیکنانی بود که در آن سال‌های دور از چنین ضربه‌هایی که تازه در اروپا مد شده بودند، استفاده می‌کرد. همچنین از اولین بازیکنانی بود که می‌توانست از روی نقطه کرنر با یک شوت پیچشی دروازه را باز کند. آن ایام به عشق مایلی کهن جمعه‌ها می رفتیم زمین خاکی تا شوت‌های او را تقلید کنیم. اما نمی‌شد که نمی‌شد!
اما محمد مایلی - فقط علی آقا حق داشت این‌جور صدایش کند- فقط این نبود. سیستم پرسپولیس 2-4-4 بود و وسط زمین مایلی‌کهن و ضیاء عربشاهی از اول تا آخر بازی می‌دویدند. نه مثل حالا که فقط پول بگیرند و راه بروند! مایلی‌کهن پاها و اندام لاغری داشت که از دور قابل تشخیصش می کرد. معروف بود که با محراب اختلاف دارد. اما همیشه می‌گفت:"اختلاف ما مال بیرون زمین است. داخل زمین اباهم ختلافی نداریم." یکی از بااخلاق‌ترین و سربه‌زیرترین بازکنان آن سال‌ها بود- و حالا که فکر می کنم می‌بینم آن‌زمان همه انگار خوب بودند! یک بار در رختکن علی‌آقا به او و محمد پنجعلی که دیر آمده بودند،‌ گفته بود:" نماز جمعه‌تان را بروید، اما نباید دیر کنید!" و آن‌دو فقط گفته بودند:"چشم علی‌آقا!" تنها بی‌اخلاقی مایلی‌کهن در آن سال‌های زیبای امجدیه، وقتی بود که یک پرسپولیسی وقتی مایلی‌کهن برای برداشتن توپ کنار سیم توری آمده بود، گفته بود: "آهای ساواکی!" و او هم توپ را ول کرده بود و به‌طرف تماشاگر بخت‌برگشته هجوم آورده بود که با وساطت علی‌آقا موضوع ختم به‌خیر شد.
حالا بعد از سال‌ها وقتی می‌بینم آن آدم سربه زیر دوست‌داشتنی ناخواسته وارد بازی دیگران می‌شود و همه را یک ‌جا می‌کوبد، ناراحت می شوم. مایلی‌کهنی که ما آن‌زمان‌ها دوستش داشتیم. حالا با حرف‌های جوانمردانه مایلی‌کهن درباره آزاد کردن صفایی فراهانی به یاد آن‌روزها افتادم...